Evropska vojska: Ko će da brani Evropu od nje same?

Ko će da brani Evropu od nje same? Tako bi danas parafrazirali latinsku umotvorinu. "Ova Evropa, u opakoj zaslijepljenosti uvijek spremna sama sebi potajno udariti u srce, leži danas u velikim kliještima između Rusije, s jedne, i Amerike, s druge strane.“ Ovo je mogao juče da izjavi neki briselski političar ili general? Ali Martin Hajdager napisao je ove riječi još 1953., iza njega možemo ih naći još mnogo, kroz decenije i vjekove. A sve su usmjerene ka istoj misli: Kako očuvati mir i bezbijednost u Evropi? 

Sa pravom se to danas uz bojazan pitaju oni koji žele ujedinjenu i naprednu Evropu. Nazire se preraspodjela snaga na svjetskoj šahovskoj tabli, stari savezi zapada poljuljani su politikom predsjednika SAD Trampa, a razvoj situacije pomno prate i Rusija i Kina, ne uvijek pasivno i bez pretenzija da makar „zabibere“ odnose starih saveznika. 

Iako NATO kao najveći vojni savez koji brani Evropu, sa ove strane Atlantika niko zvanično ne dovodi u pitanje, ipak se ponovo govori o formiranju Evropske Armije. Dok Donald Tramp prijeti Evropi da ih SAD više neće braniti, njegov francuski kolega Makron razljutio ga je porukom da "moramo imati Evropu koja će moći da se brani, ne samo oslanjajući se na SAD". 

Francuska ima dugu tradiciju igre ping-ponga sa Vašintonom i NATO, ali se nakon više decenija na čelu najveće države EU nalazi lider koji ima napoleonske pretenzije da ponese barjak Evrope i slobodnog svijeta. Njegova je vizija snažne i suverene Evropa koja može da se odbrani od interesa Rusije i Kine, ali čak i „SAD ako zatreba“. 

Da Evropa može biti meki trbuh Zapadnog svijeta i poprište globalnih sukoba mnogo većih interesa jasno je i Angeli Merkel, koja je krajem prošle godine u Evropkom Parlemantu kazala da je Vojska EU vizija za budućnost i da ta vojska nije protiv NATO već njegova podrška, dok je Junker, odlazeći šef Komisije prpeoznao ovu armiju kao garant mira i kraja sukoba među evropskim nacijama. Da ni Makron ni novi saziv Parlamenta na koji presudan utcaj imaju njegovi liberali i demohrišćani Merkelove, nije mnogo odstupio od ove ideje dokazuje julska vojna parada u Parizu povodom pada Bastilje, na kojoj su u prvi plan istaknuti vojni kapaciteti EU, nove vojne tehnologije i plan evropske vojne saradnje uz marš počasnih gardi država EU. 

Zanimljivo je da su se ovakvim pretenzijama novih lidera evropskog kontinenta usprotivili, osim ljutitog Donalda, i NATO zvaničnici, dok predsjednik Rusije Vladimir Vladimirovič oficijelno nije imao ništa protiv. Očigledno je da i preko ovoga pitanja istok i zapada pokušavaju da slome koplja na Evropi. 

Jasno da je Vojska Evrope neminovna pretpostavka za dublju integraciju i federaciju evropskih država kakvima ih zamišlja evropska vrhuška, pa čak i nova šefica Evropske Komisije Ursula von den Lajer koja je otvoreno zagovarala „Sjedinjenje Evropske Države“. No, postavlja se pitanje na koji način fofrmirati vojsku od 28 različitih nacija, sa različitim jezicima, kulturama i političkim interesima. Da li su Sjedinjenje Evropske Države pretpostavka Armiji ili suprotno pokazaće decenija pred nama, možda i decenije.